از سال ۱۹۶۱، خاندان شفقی، نسل به نسل، هنری کهن را پاس داشته‌اند و آن را به مرتبه‌ای رسانده‌اند که هر فرش، نه تنها دست‌باف، که جان‌نوشته است؛ نگاره‌ای شاعرانه بر بستری از ابریشم و پشم دست‌ریس، که شکوه هنر ایرانی را با زبان بی‌زمان خویش روایت می‌کند.

طرح‌های منحصربه‌فرد، تکنیک برجسته‌دوزی دوسر و انتخاب ظریف‌ترین مواد طبیعی، سبب شده تا آثار شفقی نه صرفاً فرش، بلکه قطعاتی موزه‌ای باشند—برآمده از فرهنگ و شایسته‌ی کلکسیونرانی که در پی حقیقت زیبایی‌اند.

فرش شفقی تبریز دعوتی‌ست برای مکاشفه در تاریخ و احساس؛ آثاری که نه فقط در اتاق‌ها، که در خاطرها و آیندگان ماندگار خواهند شد.

شفقی، زبانی‌ست برای گفت‌وگو میان دل‌ها، زمان‌ها و فرهنگ‌ها.

فرش شفقی تبریز | شاهکاری برای کلکسیونرهای زمان

در جهان هنر فاخر و صنایع‌دستی جاودان، شفقی تنها یک نام نیست—بلکه میراثی‌ست زنده. از سال ۱۹۶۱، فرش شفقی تبریز خانه‌ای‌ بوده برای استادی و آفرینش؛ جایی که هر فرش نه صرفاً بافته، بلکه سروده می‌شود. این‌ها فرش نیستند، یادگارانی‌اند از ابریشم، پشم دست‌ریس و خاطره.

از دل کارگاه‌های تاریخی تبریز، هر فرش شفقی، مواجهه‌ای‌ست با شکوه هنر ایرانی—ارتقاع‌یافته از دل نسل‌ها. تکنیک منحصربه‌فرد بافت دو سر برجسته، طرح‌ها را به آثاری پیکره‌وار بدل می‌سازد—نفس‌دار، پر از نور و سایه و احساس.

داشتن یک شفقی، تملک یک روایت است—قطعه‌ای موزه‌ای از شعر بصری و زیبایی لمسی. در جهان، ما نه فرش، که تجلیاتی برگزیده از میراث پارسی را عرضه می‌کنیم؛ برای چشمانی که در جستجوی معنا و ظرافت‌اند.

شفقی چیزی نیست که زیر پا قرار گیرد؛ آن، روح را بلند می‌کند.

فرش شفقی تبریز | تجسمی از شکوه، زمان و ذوق ایرانی

در گستره‌ی باشکوه هنرهای اصیل مشرق‌زمین، گاه پدیده‌ای رخ می‌نماید که نه تنها مخلوق دست، بلکه مولود جان است؛ فرش شفقی تبریز یکی از آن پدیده‌هاست.

بنیاد نهاده‌شده در سال ۱۹۶۱، شفقی نه صرفاً یک بافنده، که نگاه‌دارنده‌ی سنتی چندصدساله از ذوق و ظرافت ایرانی‌ست. هر فرش، قصیده‌ای‌ست گره‌خورده در تار و پود ابریشم و پشم دست‌ریس، با نقش‌هایی که میراث فرهنگ پارسی را با زبان خاموش خویش بازمی‌سرایند.

شیوه‌ی یکتای بافت دوسر برجسته، در هر اثر، بُعدی حجمی و جلوه‌ای زنده می‌آفریند؛ گویی نه فرشی زیر پا، که تابلویی‌ست برای تماشای جان. آنچه شفقی عرضه می‌کند، نه تنها هنر، که آئینی‌ست برای بزرگداشت زیبایی، معنا و شکوه.

شفقی تبریز تجسم همان روحی‌ست که قرن‌ها بر جان هنر شرق وزیده است؛ قطعه‌ای بی‌زمان برای آنان که می‌دانند هنر، نه دارایی، که نسبتی‌ست با جاودانگی