تا پیش از قرن هجدهم، فرش‌های دستبافت به‌عنوان کالاهایی لوکس و ارزشمند عمدتاً در اختیار پادشاهان، اشراف و نخبگان جامعه قرار داشتند. دلایل متعددی برای این موضوع وجود دارد:
1. فرآیند تولید پیچیده و زمان‌بر: تولید فرش‌های دستبافت نیازمند مهارت‌های بالا و صرف زمان زیادی بود. هر فرش ممکن بود ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد تا تکمیل شود، که این امر باعث می‌شد هزینه تولید بسیار بالا باشد و تنها افراد ثروتمند قادر به تهیه آن باشند.
2. استفاده از مواد اولیه باکیفیت: برای بافت فرش‌های مرغوب، از مواد اولیه‌ای مانند پشم خالص، ابریشم و رنگ‌های طبیعی استفاده می‌شد که این مواد نیز هزینه‌بر و کمیاب بودند.
3. نماد قدرت و ثروت: فرش‌های نفیس به‌عنوان نمادی از قدرت، ثروت و جایگاه اجتماعی بالا محسوب می‌شدند. پادشاهان و اشراف با نمایش این فرش‌ها در کاخ‌ها و اقامتگاه‌های خود، به نمایش تجمل و اعتبار خود می‌پرداختند.
4. سفارش‌های اختصاصی: بسیاری از این فرش‌ها به‌صورت سفارشی برای دربارها و کاخ‌های سلطنتی بافته می‌شدند و طرح‌ها و نقوش آن‌ها منعکس‌کننده سلیقه و فرهنگ درباری بود.
با ورود به قرن هجدهم و پیشرفت‌های صنعتی، تولید فرش‌ها به‌تدریج افزایش یافت و در دسترس طبقات مختلف جامعه قرار گرفت. این تحولات باعث شد فرش‌ها از انحصار دربارها خارج شده و به‌عنوان کالایی محبوب در میان عموم مردم شناخته شوند
