پیش از سال ۱۳۵۰ خورشیدی (۱۹۷۱ میلادی)، فرش دست‌باف ایرانی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین اقلام صادرات غیرنفتی ایران شناخته می‌شد. دلایل متعددی برای این امر وجود داشت:
1. شهرت جهانی فرش ایرانی: فرش‌های دست‌باف ایران به‌دلیل کیفیت بالا، طرح‌های منحصربه‌فرد و رنگ‌های طبیعی، در بازارهای بین‌المللی شهرت و تقاضای زیادی داشتند.
2. سهم بالای فرش در صادرات غیرنفتی: با توجه به محدودیت‌های صنعتی و تولیدی در آن دوره، محصولات کشاورزی و صنایع دستی مانند فرش، بخش عمده‌ای از صادرات غیرنفتی ایران را تشکیل می‌دادند.
3. درآمد ارزی قابل‌توجه: صادرات فرش دست‌باف منبع مهمی برای تأمین ارز خارجی بود و به تراز تجاری کشور کمک می‌کرد.
در مورد ارزش دلاری صادرات غیرنفتی ایران در سال‌های قبل از ۱۳۵۰، بر اساس گزارش‌های موجود، در سال مالی ۱۹۷۱ (۱۳۵۰-۱۳۴۹)، ایران حدود ۳۰۰ میلیون دلار از صادرات غیرنفتی درآمد داشت که نسبت به ۲۶۱ میلیون دلار در سال مالی قبل افزایش نشان می‌داد. این افزایش عمدتاً به دلیل رشد صادرات محصولاتی مانند فرش دست‌باف بود. 
به‌طور کلی، فرش دست‌باف ایرانی نه‌تنها به‌عنوان یک کالای صادراتی با ارزش اقتصادی بالا محسوب می‌شد، بلکه نمادی از فرهنگ و هنر ایران در جهان نیز به‌شمار می‌رفت
